از ته تاریکی چه صدایی برخاست

در سکوتی بودیم که ندایی برخاست

نزد یک جا که همه اهل جهان فهمیدند

کین گل پر پر باغ ز چه جایی برخاست

‌‌آنکه افتاد به خاک

آنکه که در گوشه­ی میدان جان داد

عاشق مام وطن بود،

بدان، جان خود بهر تو و ایران داد

همه دنیا را مرگ افسون کرد

درد این ملت را باز هم افزون کرد

خون سرخی که تو را گلگون کرد

همه دل­های جهان را خون کرد